Ik woon tegenover een kerkhof. Sommige mensen vinden dat een minpunt. Mij stoort het niet. Ik kijk uit op een mooi romaans kerkje. Over de muur van de begraafplaats heen zie nog net wat grafstenen uitpieken. Op de grafstenen staan bekende namen, hun nageslacht woont in het dorp. Enkele overledenen heb ik gekend. Het zijn rustige buren.
Gelukkig worden de meeste mensen hier heel oud voordat ze te ruste worden gelegd. Maar in september werd een jonge man begraven. Zijn familie heeft het er moeilijk mee. Ze bezoeken vaak het graf en kunnen hem nog niet loslaten. Met Allerzielen droeg een priester een mis op aan het graf. Ik snap ze wel, een afscheid is moeilijk en helemaal als het jonge mensen betreft.
Op dezelfde dag keek ik naar de documentaire ‘Eternal you’. Daarin zie je hoe AI, artificial intelligence, de illusie voedt dat je met de overledene kunt communiceren. Ontwikkeld voor mensen die ook hun geliefden niet los kunnen laten. Met angstaanjagend realistische antwoorden alsof de overledene vanuit het hiernamaals reageert.
Frankenstein
De documentaire zwengelt de discussie aan of we dat we moeten willen. Je kunt iemand namaken in een computermodel maar het blijft een model zonder bewustzijn. Tegelijkertijd is duidelijk dat er zoveel geld te verdiend wordt met AI dat deze ontwikkeling niet meer te stoppen is. AI als een moderne versie van het monster van Frankenstein.
Het kerkhof ligt er meestal rustig bij. Alleen rond Allerzielen is het druk. Iedereen maakt het graf schoon en plaatst een pot chrysanten. Misschien is AI wel de toekomstige invulling van dit ritueel. Je stuurt rond Allerzielen een speciale boodschap naar de overledene. Kan vanachter de computer. Je hoeft er de deur niet voor uit en krijgt nog antwoord ook. Dan wordt het nog rustiger op het kerkhof.
