René stelde voor om Raphaël Thiéry te interviewen voor BZ magazine. Een Bourgondische acteur die een film maakt die zich afspeelt in de Morvan, dat past natuurlijk perfect in het blad. Laten we dan een filmavond organiseren met een Q&A stelde ik voor. Prima! zei René, en hij ging aan de slag.
Ik ging op een koude voorjaarsavond sfeer proeven bij de cinéma in Anost. Een prachtige zaal, enkele jaren geleden opgeknapt, met heerlijke stoelen, goed geluid, helemaal top! Hoe zit het met parkeren? vroeg ik de dame aan de kassa. Want heel veel parkeerruimte is er niet rondom de bioscoop. Mijn vraag werd een beetje weggelachen, ach een volle zaal, keep dreaming!
We prikten een datum, reserveerden de film en de bioscoop en hoopten op een goede opkomst. Een zaal met 103 plaatsen vullen is best spannend, hebben mensen hoogzomer wel zin om naar zo’n klein dorpje te rijden voor een film? Gelukkig kregen we al snel reserveringen. En het bleef doorlopen totdat we op 95 aanmeldingen zaten. Oei! Dat kon nog weleens kritisch worden als er ook nog mensen aan de zaal komen.
Nog een keer tellen…
De dag zelf ontving ik een afmelding van mensen die het te warm vonden. Zelf leek een filmavondje met de koelte van een airco me geen probleem. Hierover straks meer. Ruim op tijd waren we bij de cinéma met mijn keurig bijgehouden lijst met 93 reserveringen. Hoeveel?! was de reactie van de cinéma. Quatre-vingt-treize. Dus nog maar 10 plaatsen te vergeven aan de kassa. Met veel meer belangstelling.
Daarna begon een slapstick waarbij de dames van de bioscoop bij herhaling het aantal vrije plaatsen gingen tellen in de zaal: 6, 8 … 10! Of toch niet? Opnieuw tellen. Raphaël hielp ook niet echt mee door te roepen dat hij nog 4 mensen had meegebracht. Of waren het er nou 5? Het waren er 4, en die stonden keurig op mijn lijst. Nog maar een keer tellen! Asseyez-vous s’il vous plaît! Weer 10 plekken over. Niet verrassend bij 103 plaatsen en mijn 93 reserveringen.
Het vergeven van deze laatste plaatsen was ook weer bijzonder. Sommige van de Franse wachtenden gooiden hun antecenten in de strijd om rechten te claimen. Anderen gooiden het op de afgelegde reisafstand (15 kilometer, ik was niet onder de indruk). Ik hield me hierbuiten, mijn reserveringen zaten al in de zaal.
Frisse vragen
In de volle zaal bleek al snel dat de airco helaas niet was meegenomen bij de renovatie. De temperatuur nam toe, zelfs met wat open deuren. De film was mooi, een feest van herkenning voor alle mensen in de zaal met het bekende decor van Anost, Autun en de Morvan. Na afloop hebben we de Q&A buiten gedaan in de frisse buitenlucht. Raphaël vertelde dat sommige thema’s autobiografisch waren. Het thema van een Parijse elite die neerstrijkt op het platteland en de mismatch tussen deze passanten en de dorpsbewoners is een herkenbaar thema. Verder kijken we nooit meer op dezelfde manier naar de postbode die voorbij scheurt met het bekende gele bestelbusje.
We hebben de film vertoond met Engelse ondertitels. En weet je hoe de Engelse titel luidt? The dreamer. Dus een volle zaal in Anost? Keep dreaming!, want soms komt een droom uit.
