Toen wij een paar jaar in Lucenay woonden, kwam de burgemeester met een verzoek. Of wij de gemeentecamping niet wilden beheren? Natuurlijk waren we best gevleid door dit verzoek dat we ook als een compliment beschouwden. Onze talenkennis en enthousiasme gaf voldoende vertrouwen dat wij de ingeslapen camping nieuw leven konden inblazen. Toch hielden we het verzoek af. We waren druk genoeg met onze chambres d’hôtes en het organiseren van fietsvakanties. Maar het jeukte toch een beetje: zo’n leuke kleine camping en bijna geen kampeerders? Best zonde. Dus toen de burgemeester ons een jaar later weer vroeg, hapten we toe. In maart kregen we de sleutels en zijn beste wensen.
Witten, tegelen, snoeien, schoonmaken, achterstallig onderhoud: we maakten lange dagen. En we waren nog niet eens open. Net voor Pasen waren we klaar en hesen we trots de nieuwe campingvlag. Voor één kampeerder. Op tweede paasdag regende het en zwaaiden we deze gast weer uit. Maar Camping du Ternin was gestart! We storten ons op de PR: we maakten een website, meldden de camping bij de offices de tourisme, schreven ons in als natuurcamping en plaatsten wat advertenties. Langzaam kwam er een beetje aanloop. Soms na een aarzelend telefoontje: is ‘aire naturelle’ een nudistencamping? Nee, dat is het niet en blootlopers hebben we niet gezien. Aire naturelle is gewoon een natuurcamping zonder al te veel poespas.
Na het eerste jaar kwam de camping op gang. Steeds meer kampeerders wisten ons te vinden. Eind juli was de camping ‘complet’. Ook ons dagprogramma was ‘complet’. Een goedlopende camping en chambres d’hôtes gaan niet goed samen! Zeker als een campinggast kortsluiting veroorzaakt en daarmee alle elektriciteit uitvalt op de camping. Want de kok van de tables d’hôtes blijkt dan ook de stand-by storingsmonteur. Zowel ’s morgens als ’s middags waren we op de camping te vinden. Maar de kampeerders wisten ons ook goed te vinden. ’s Morgens vroeg om af te rekenen of ’s avonds laat voor een stroomkabel. Of gewoon om even te kijken naar onze live uitzending van ‘Ik vertrek’.
Voor velen is een eigen camping in Frankrijk een mooie droom. Voor ons werd het langzaamaan een nachtmerrie. Want de camping was succesvol. Als je het zakelijk bekijkt met de nadruk op succes. Maar als je het privé bekijkt met de nadruk op vol. Dus na drie jaar streken we de vlag en gaven de sleutels terug aan de burgemeester. We kijken met plezier terug op onze tijd als campingbaas. Maar liever nog zijn we baas over onze eigen tijd. Het bordje ‘complet’ kan weer opgeborgen worden.
