Lucenay l’Evêque is een klein dorpje met ongeveer 400 inwoners. Veel Lucenois kennen we wel: van kletspraatjes bij de bar-tabac, van school, van de ‘kermesse’, uit de bibliotheek of van het jaarlijkse muziekfeest. In Lucenay l’Evêque wonen ook enkele ‘gendarmes’; het politiebureau zelf is gesloten maar er is nog wel een appartementencomplex.
Toch blijft het schrikken als er aangebeld wordt en twee politieagenten in vol ornaat op de stoep staan. Snel overdenken wij onze zonden: Te hard gereden, vuur gestookt op zondag, drankenvergunning laten verlopen? Niets van dit alles; beleefd informeren ze naar de mogelijkheid om een kamer te huren. Dat kan en zo ontvangen wij de familie van hoofdagent Bernard in onze chambres d’hôtes.
Opnieuw schrik ik als op een ochtend commissaris Moteau uit Autun belt: “Madame Nieskens?” Ik heb een brandschoon geweten maar ben niet gewend aan aandacht van de sterke arm. Waar heb ik deze eer aan te danken? “Wij hebben een Nederlandse verdachte aangehouden. Ik wil u vragen om te tolken bij het verhoor en het voorleiden van de verdachte aan de rechter-commissaris.” Ik twijfel. Het is eind juli en dus druk met gasten. Ik twijfel. Is mijn Frans wel goed genoeg? Ik twijfel. Wat voor gruwelverhalen moet ik aanhoren en vertalen? De rest van het gezin ruikt sensatie en twijfelt geen moment: Doen!
Dus rijd ik naar het politiebureau in Autun. Nieuwsgierig over wat mij als tolk te wachten staat. Maar ook nieuwsgierig naar wat de verdachte op zijn kerfstok heeft. Een illegale wietplantage in een afgelegen boerderij, diefstal of zwendel, een familie-intrige met dodelijke afloop? De waarheid is gelukkig even simpel als banaal. Dronkenschap en onenigheid met de buren. Het heeft de verdachte geen goed gedaan dat hij op de vuist ging met de agenten. Via een internetverbinding wordt hij gehoord door de rechter-commissaris. De verdachte wordt 24 uur vastgehouden en mag zijn roes uitslapen. De volgende dag wordt hij voorgeleid in Chalon-sur-Saône en komt met een boete vrij. Het politievervoer is enkele reis Autun – Chalon-sur-Saône; hij wordt niet thuisgebracht. Ik bied hem geen lift aan.
Tot slot vraag ik commissaris Moteau hoe hij mij gevonden heeft. Op aanbeveling van hoofdagent Bernard uit Lucenay l’Evêque. Tja, in een dorp van 400 zielen kennen de meeste mensen elkaar. De verdachte, wonend in een buurdorp, kom ik nog een enkele keer tegen bij LeClerc. De herkenning is niet wederzijds, de alcohol had zijn blik behoorlijk vertroebeld. Maar ik heb besloten dat het tolken bij deze ene keer blijft. De behoefte om verdachten buiten de cel of rechtbank tegen te komen is voor mij afschrikkend genoeg.
