In 2018 is de Vélorail du Morvan gestart waarbij je met fietskarretjes over voormalig treinspoor rijdt. De route loopt vanaf Cordesse tot Manlay dat 11 kilometer verderop ligt. Daar keer je en na een rustpauze fiets je terug. Je kunt ook kiezen voor een kort parcours en al in Barnay keren. In dat geval rijd je ruim 8 kilometer over het spoor. Het keren is trouwens een vertrouwensoefening die niet zou misstaan bij een teambuilding. Eén passagier moet namelijk aan de kar gaan hangen en achteroverleunen terwijl de ander de kar optilt en draait. Hoe meer je achterover hangt, hoe lichter het wordt voor de tiller … maar angstiger voor de hanger!
Van Olivier, de initiatiefnemer, ontvangen we een uitnodiging voor een proefritje om kennis te maken met de Vélorail. Dat komt goed uit; de Vélorail stond nog op ons verlanglijst. Op een dinsdagmiddag verzamelen we ons met een klein groepje collega’s in Cordesse. Olivier vertelt dat hij altijd al een passie voor het spoor had. Vandaar de switch aan het eind van zijn loopbaan om van deze passie zijn werk te maken. Olivier vertelt ook over de hobbels die hij heeft moeten overwinnen voordat hij kon starten. Omdat het parcours door twee departementen loopt, heeft hij te maken met twee overheden. Overheden met andere eisen en wensen. Bovendien moesten de Franse spoorwegen, hoewel het treinspoor al jaren uit bedrijf is, hun goedkeuring geven. Gelukkig had Olivier een lange adem en inmiddels is hij eigenaar van een voormalig treinstation met ‘een smalle achtertuin’ van 11 kilometer lang. En in deze achtertuin kun je treintje spelen. Olivier leeft zich in als stationschef: met pet en vlaggetje zwaait hij de fietsers uit.
Op de kruisingen moet je afstappen en de kar naar de overkant duwen. Daarbij heb je volgens de Franse regelgeving voorrang op al het wegverkeer. Maar ik zou het er niet op laten aankomen. Automobilisten zijn niet bedacht op overstekende fietskarren, zeker omdat het spoor jarenlang buiten gebruik was. Los van deze kruisingen fiets je ongestoord over het spoor. Soms verscholen tussen struiken en bomen, soms wat meer door het open veld. Af en toe kom je een kilometerpaal tegen die de afstand tot Parijs aangeeft: nog 309 kilometer. Dat gaan we niet halen, zelfs niet met de elektrische trapondersteuning. Die trapondersteuning helpt je wel om met gemak de hellingen te bedwingen. Fluitend kom je boven. Tenminste … dat geldt voor één fietser; de andere moet op eigen kracht naar boven want de trapondersteuning zit maar aan één kant. (Tip voor als je gaat fietsen met een partner die dit stukje niet heeft gelezen heeft: kies ‘spontaan’ de rechterkant).
De snelheid is begrensd tot 20 kilometer per uur. Daar komen we achter als we al dalend proberen extra vaart te maken. Hoe hard we ook trappen, we houden hetzelfde rustige tempo. Misschien is dat maar goed ook. Het dwingt je om te onthaasten, stress te vergeten en moeten presteren. Kuier gewoon ontspannen door de omgeving en geniet! En eigenlijk is ook die boodschap weer geschikt voor een teambuildingsbijeenkomst. Bedrijfsuitje doen? Het is wel een goed excuus voor een paar daagjes naar de Morvan.
