L´oie et la poule (ou le poulet)
Op een mooie winterse dag gaan we naar Anost om te wandelen. Anost is een levendig dorpje middenin de Morvan. Ver genoeg van de grotere plaatsen om eigen winkels en wat voorzieningen te behouden. Dus kun je er terecht voor een verse croissant, lokale krant, huisgemaakte worst maar ook in een van de restaurantjes. Midden augustus komt het dorp echt tot leven als het Fête de la Vielle plaatsvindt. De vielle is een klassiek snaarinstrument dat je nog steeds kunt leren bespelen aan de plaatselijke muziekscholen. Drie dagen lang treden tientallen folkbandjes op, zijn er cursussen volksdansen of muziek en wordt er ’s avonds gefeest. Bezoekers komen uit heel Frankrijk om dit feest bij te wonen, het dorp barst uit zijn voegen en de hotels zijn tot in de wijde omgeving volgeboekt. Daar is nu in de winter weinig van te merken. Zelfs het Musée de Galvachers is gesloten voor verbouwing. We hebben dit sympathieke museum eerder bezocht: het is ondergebracht in de dorpsbibliotheek en geeft met oude werktuigen en foto’s een beeld van vroeger toen het dorp nog afhankelijk was van de ossendrijvers, les galvachers. Deze ossendrijvers verlieten in het vroege voorjaar het dorp om hun diensten elders aan te bieden. De ossen werden ingezet als lastdieren en om de gronden te bewerken. In het late najaar kwamen de ossendrijvers weer thuis en werden ze herenigd met hun familie. Als je het Frans goed beheerst kun je deze volksverhalen ook beluisteren in het Maison de la Patrimoine orale dat ook in Anost zit.
Wandeling start bij Mairie in Anost
Wij parkeren op het Place de la Mairie, aan de muur zitten nog de ringen waar vroeger de runderen aan vastgebonden werden. Vanaf hier vertrekken verschillende wandelingen van zo’n 11 tot 12 kilometer. Ook is Anost een centraal punt voor mountainbikeroutes. Wij kiezen voor een route die onder andere voert langs de Orme de Brévoigne, een hoogbejaarde iep en het oude treinstation in Vaumignon.
Tijdens de wandeling worden we vergezeld door twee hondjes. We proberen ze weg te jagen maar ze laten zich niet afschudden. Als gids zijn ze onbetrouwbaar, ze draven voor ons uit maar houden zich niet aan de uitgestippelde route. Toch sporen ze ons iedere keer weer op en blijven ons blijmoedig volgen. Ik schat in dat het jachthonden zijn. Als we het bos uitkomen en een boerderij naderen, wordt dit vermoeden bevestigd. Een loslopende gans wakkert het jachtinstinct aan en als een razende schieten ze er op af. De gans geeft zich niet zo maar gewonnen en probeert de honden luid snaterend op afstand te houden. Maar ze hangen al in zijn vleugel en proberen zijn nek te grijpen. Wij komen aangerend en trappen naar de honden. Op dat moment komt een woedende boerin naar buiten. Met een hooivork prikt ze naar de honden: gelukkig worden wij ontzien als we aangeven dat de honden niet van ons zijn. Een kip fladdert richting weiland en trekt daarbij de aandacht van de honden. Niet zo slim, de honden rennen er op af en eentje krijgt de kip te pakken. Buiten ons bereik. De boerin brult naar haar zoon: ‘Sors la carabine!’ Te laat, de kip is niet meer te redden. In het Frans is poule het woord voor een levende kip. Ligt de kip eenmaal in de pan is de benaming poulet. Vandaar de titel van dit stukje. En inmiddels voor ons ook de naam van de wandeling. Een prachtige wandeling maar we raden een loslopende hond niet aan. De honden hebben we na de kippenslachting gelokt en ze zijn door de boerin vastgehouden. Zij gaat verhaal halen bij de eigenaar: het telefoonnummer stond op het naamplaatje. Wij hebben ons verhaal al. En vanavond kip op het menu.
Maak gebruik van ons wandelarrangement Wandelen in de Morvan en de Bourgogne
